تندیس ندای شهید

نیم تنه ندا آق سلطان ساخته خانم پائولا اسلاتر برای شهرداری سان فرانسیسکو

روز شمارهای قیام مردم ایران برای آزادی - روز سی تیر

عکس : نیروهای سرکوبگر درانتظار مردم ! - 30 تیر

امروز روز سه شنبه 30 تیرماه -21 جولای است . امروز هم درتهران تظاهرات بود . و خبراز دستگیری ها و زد و خورد و حتی کشتن یک نفربود. مردم برای سالروز قیام سی تیر سال 1331 درزمان دکتر مصدق به خیابان ها ریخته بودند بود

ایران هرروز در پوشش سبز بیشتری فرو میرود

جنبش سبز فراگیر میشود و از مرزهای ایران عبور میکند

عکس هایی از بعداد را درسایتی دیدم که جوان ها و کودکان با نوارهای سبز و علامت پیروزی نشان میداد - در برابر سازمان ملل اعتصاب غذا گسترده تر میشود و مرتب روشنفکران و هنرمندان و برندگان جوایز نوبل درآن شرکت میکنند. خبر حمایت رابرت رد فورد هنر پیشه قدیمی هالیود (- و دوتن از مدیران گوگل را هم دیدم

همه چشمها به ایران خیره است وهمینکه خبر تظاهراتی میشود درهمه سایت های بزرگ خبری ایران تیتر اول میشود

بعد از سخنرانی هاشمی رفسنجانی درنمازجمعه برداشت من این بود که خامنه ای کوتاه آمده است و هاشمی از طرف او مامور آرام کردن مردم شده است اما گویا این برداشت درستی نبود. دیروز در عید مبعث خامنه ای بطور واضح دربرابر رفسنجانی موضع گرفت و گفت"موفق نشدن نخبگان درامتحان عظیم نه تنها آنها را مردود نمی کند بلکه موجب سقوط آنها خواهد شد"

منظور او از این سقوط نخبگان چه بود؟

یا منظورش ادامه قیام در صورت عدم سرکوب آن ویعنی سقوط کل رژیم است و یا تهدید رفسنجانی به برکناری او از ریاست خبرگان رهبری و شورای مصلحت نظا م است

رفسنجانی هم هما نروز به مشهد رفت برای دیدار با روحانیون مشهد و صحبت درباره بحران سیاسی کشور

بهرحال هردوجناح در صدد بیرون رفت از وضعیت بحرانی ناگهانی که در ایران بوجود آمده هستند و هردوجناح برای تداوم همین نظام تلاش میکنند. ولی مسلما مردم با حرکت های به موقع و سنجیده وبودن درخیابان ها و مطرح کردن خواست های اصلی شان که در راس آن دموکراسی و آزادی است روز به روز عرصه را بر کلیت نظام تنگ تر میکنند

سرکو ب یا عدم سرکوب هیچکدام دیگر نمیتواند حرکت روبه جلوی آزایخواهی مردم را بگیرد . سرکوب تنها میتواند این پروسه را طولانی تر کند ولی جنبش توقف یا عقبگرد نخواهد داشت

خانواده های شهدا دارند برای روز چهلم ندا آماده میشوند و بعد از آنهم چهلم های دیگر و سالروزهای دیگر . بله خاموش کردن مردم دیگر به راحتی سالهای گذشته نیست

به اندازه هرایرانی راه حلی و ابتکاری وجود دارد مثلا این یکی که من الان دربالاترین دیدم
چرا در فيس بوک اوباما را اد نميکنيم و متمدنانه سيل اطلاعات و نظراتمان را برايش نميفرستيم ! facebook.com
6,5درميليون طرفدارانش نظرات ما را ميبينند و حد اقل لوگوهايمان ديده ميشود.من اوباما را اد دارم و ميبينم که مردم چه راحت برايش کامنت ميگذارند و با او در ارتباط هستند

روز شمارهای قیام مردم برای آزادی - 3 - زری اصفهانی

سربازان حکومتی درزمان شاه و زمان حال

امروز 17 جولای

دیشب ساعت چهار بیدارشدم . میخواستم ببینم که نماز جمعه چه میشود و آیا به همان ترتیبی که مردم برنامه ریزی کرده بودند و روی آن حساب کرده بودند پیش میرود یا نه . روی اینترنت مدتی بدنبال رادیو و یا تلویزیونی گشتم که پخش مستقیمی از آن داشته باشد که البته نیافتم . روی سایت بالاترین مرتب پیام ها بالا می آمد و نشاندهند ه این بود که میلیون ها نفر دیگر هم درایران و درسرتاسر جهان میخواهند بدانند درتهران دارد چه میگذرد . اما متاسفانه هیچ رسانه ای درآن ساعت نبود که این درخواست را جوابگو باشد . تلویزیون سیمای آزادی مجاهدین را باز کردم مشغول نشان دادن یک سخنرانی از سال 58 ! بود تلویزیون صدای امریکا و بی بی سی هم که اصلا برنامه ای نداشتند . سایت پیک ایران باز نمیشد و بالاترین هم پس از چند دقیقه از کار افتاد . تنها خبری درسایت انگلیسی بی بی سی نشان میداد که هزارا ن هزار مردم درحال حرکت بسوی دانشگاه هستند . و از همین حالا ماموران حکومتی با گاز اشک آور و باطوم درصدد پراکنده کردن مردم هستند. بلاخره یک رادیو یافتم که ازایران صدا را میگرفت ورله میکرد .نه رادیو سراسری ایران و نه تلویزیون ان هیچکدام پخش مستقیم نداشتند !عجیب است که این بزرگترین نمازجمعه بعد ا ز انقلاب که به یکی از روزهای تاریخساز این قیام هم بدل شد هیچ پوشش درستی نه از طرف پوزیسیون ونه اپوزیسیون داشت .

درهرصورت هاشمی رفسنجانی سخنرانی معروف و پر شنوند و بیننده خود ش را ارائه داد . برداشت من این بود که سیستم دربرابر مردم کوتاه آمده است . یکی اینکه بعد از هفته های متمادی بلاخره رفسنجانی که بشدت از احمدی نژآد به خاطر افشاگریهایش دلگیر بود و به خامنه ای هم شکایت برده بود توانسته است برای نماز جمعه به دانشگاه بیاید ( چون بعید نبود که خود اور اهم در خانه اش تحت نظر گرفته باشند چون از یک حکومت کودتا چنین چیزی عقثلا برمیآید ) دیگر اینکه مطالبی را که عنوان کرد بوی مسالمت میداد و درجهت آرام کردن مردم بود .او اباطل انتخابات را به نحوی که موسوی و کروبی میگویند عنوان نکرد بلکه گفت که عده ای درمورد انتخابات تردید دارند و باید برای رفع این تردید ها تلاش کرد و از صدا و سیما خواست که امکان بحث و مباحثه را به دوطرف بدهد و خواست که از خانواده های قربانیان دلجویی شود و زندانیان آزاد شوند و تا جایی که امکانش هست به رسانه ها امکان فعالیت بدهند

درلابلای صحبت هایش البته مردم شعار میدادند و صدای شعار مرگ بردیکتاتور شنیده میشد.

مجموع سخنان هاشمی به ضرر مردم نبود و با تحلیل و تفسیرهایی هم که البته طرفداران موسوی به نفع خودشان از آن میکنند آنرا درکل مثبت و به ضرر خامنه ای میدانند. هرچند هاشمی از خامنه ای به عنوان رهبر انقلاب هم نام برد و گفت که باید ملت به نیروهای امنیتی و مجلس و نظام اعتماد کنند واعتماد های خدشه دار شده باید دوباره جذب شوند

حرکت مردم بعد از نماز و جمعیت عظیمی که درخیابان های اطراف درحال شعار دادن بودند و بخصوص شعارهای دولت کودتا استعفا استعفا و برادر شهیدم رایت رو پس میگیرم و نظایر آن نشان داد که هاشمی حتی اگر میخواست بالکل هم از خامنه ای طرفداری کند چیز ی عوض نمیشد بلکه مردم را خشمگین تر و مصمم تر میساخت . آنچه جالب توجه بود شعارهای مسئول یا وزیر شعار نماز جمعه بود که طبق معمول مرگ برآمریکا و مرگ بر اسرائیل و مرگ برمنافق بود و مردم این شعارها را تبدل به مرگ برروسیه کرده بودند واین یک نقطه چرخش درکل تاریخ نماز جمعه بود . دخترها و پسرها درکنار هم نماز میخواندند و دخترها حجاب معمول نماز را نداشتند . روزنامه های رژیم نوشته بودند که عده ای با کفش به نماز ایستاده بودند. پیداست که نسل جدیدی که این سی سال پرورش یافته است اکثرا حتی نماز خواندن را هم نمی دانند و نماز جمعه را به ظرفی برای شعارها وقدرت نمایی های خود قرار داده و احتمالا درآینده هم خواهند داد . درخبرها بود که بعد از نماز تا ساعت ها مردم درخیابان ها بودند و و درنقاط مختلف درگیری با ماموران شدید بوده است . عده زیادی باز دستگیر شده اند از جمله شادی صدر یکی از رهبران جنبش زنان

مردم به سراغ وزارت کشور هم رفتند و برعلیه پاسدار میلیاردری یعنی محصولی هم شعار دادند ( ننگ ما ننگ ما وزیر کشور ما )

محصولی حیا کن وزارت رو رها کن

دیدن فیلم ها بشدت مرا تحت تاثیر قرار دادند . اینهمه شور و توان و اینهمه قدرت مانور و ابتکار از جنبشی که رهبرانش خود همین جوان ها هستند و بقول خودشان هرکسی خودش هم رهبر و هم خبرنگار و همه کاره است بسیار شادی بخش و هیجان است درعین حال که احساس حسرت و دریغ از نبودن دربین آنها را هم درانسان بشکلی دردناک زنده میکند . ایکاش ما هم میتوانستیم باشیم .

. تصمیم میگیرند که بروند نماز جمعه و همدیگر را اقناع میکنند وبعد رهبران را هل میدهند به سمت نماز جمعه - تصمیم میگیرند بروند روی پشت بام و شعار بدهند و رهبران بدنبالشان اینکار را میکنند ، تصمیم میگیرند که بروند خانه شهدا و شام غریبان بگیرند و رهبران بعد از آنها میروند و به همین صورت . واقعیت اش این است که آنچه درایران درحال انجام است کار دستجمعی هزاران هزار جوان است که از طربق شبکه یی میل ها و اینترنت و موبایل ها با هم ارتباط دارند و آنانی که بطور سمبلیک رهبر ند مثل موسوی ویا کروبی بدنبال آنها درحرکت اند وپویایی و زیبایی حرکت هم درهمین است

مردم گام به گام و روز به روز تجربیات بیشتر و ابتکارات تازه تری را برای یک رویارویی درحال حاضر مسالمت آمیز با حکومت بدست می آورند .و مسلما رژیم هم قدم به قدم مجبور به عقب نشینی میشود .بیشک این نماز جمعه ها ادامه خواهد یافت و تجمع ها و شعارها و اینکه بدرستی حکومت با این چرخش ناگهانی وتوفانی اوضاع چه خواهد کرد را روزهای بعد باید دید .

درجلوی وزارت کشور

تغییر شعارها به شعار مرگ برروسیه

فیلم درگیریها وپرتا ب گاز اشک آور

تظاهرات اطراف دانشگاه

روز شمارهای قیام مردم ایران برای آزادی - 2 -کشتی جوانان وطن الله اکبر - مرگ برتو مرگ برتو

امروز پنجشنبه 16 جولای است و25 تیرماه سال 1388

ایران منتظر فرداست . نماز جمعه که قراراست جنبش سبز آنرا تسخیر کند. هاشمی رفسنجانی چه خواهد گفت ؟ کیهان شریعتمداری سخنگوی خامنه ای نوشته است :انتظار مردم از جناب هاشمی رفسنجانی آن است که به عنوان خطيبی توانا در نماز جمعه ... با سخنان خود از قلوب مردم گلايه‌زدايی و از اذهان آنان رفع ابهام کنند و طمع دشمنان درباره ايشان را که به يقين خام است، ناکام بگذارند.»

اما هاشمی در نماز جمعه خود خامنه ای هم شرکت نکرد و پس از آنهم تا چند هفته خبری از او نبود . بنابراین مساله به این سادگی نباید باشد . موسوی و کروبی هم در نماز جمعه خواهند بود و چون به نظر نمیرسد که قصد عقب نشینی داشته باشند لابد قرار مدارهایشان را گذاشته اند. مردم اما راه خودشان را برگزیده اند . چه هاشمی به نفعشان صحبت کند و چه به ضررشان ، آنها میروند که حضور خودشان را نشان دهند و قدرت خودشان را باز دربرابر دوربین های همه عالم به نمایش بگذارند . سکوت جایز نیست . از صحنه خارج شدن و ساکت شدن همان وباز به قهقرا رفتن جنبش همان

هنرمندان یکی بعد از دیگری به جنبش سبز می پیوندند یعنی وارد جبهه مقاومت مردم میشوند

همای مستان - رهبر گروه جوانی که موسیقی سنتی را درحال وهوا وسبکی تازه ارا ئه میدهند در کشورهای اروپایی کنسرت دارند و وهمای ترانه تازه ای برای جنبش مردم سروده است

لالایی مردم ایران برای شهیدان

من آن بیچاره خاشاکم برادر
که جان افشان این خاکم برادر
اگر با خون من می گردد آباد
فدای میهن پاکم برادر
بریزد خونم ار باکی ندارم
که من همچون تو بی باکم برادر
بخواب آهسته ای یار شهیدم
که من همچون تو غمناکم برادر
لالالالا لالالالا لالایی
که من همچون تو غمناکم برادر
خراب و پیرهن چاکم برادر

خبراز پیوستن بهروز وثوقی و گوگوش و ابی به اعتصاب غذای جلوی سازمان ملل خبر میدهند. شهرام ناظری هم با یک ترانه

خس و خاشاک منم به جنبش پیوسته است

درخبرهای بالاترین دیدم که همین امروز زن و پسر حجاریان هم دستگیر شده اند ( این را اکبر گنجی ) گفته است و اینکه ساعت ها زن اورا مورد بازجویی قرار داده اند و ازاد کرده اند اما پسرش همچنان در دست ماموران است

یادم هست که زمانی که حجاریان ترور شده بود یکی از نزدیکانش نوشته بود که زن او در زمان انتخاب خاتمی رفته بود از خامنه ای فتوی بگیرد که شوهرش را به دلیل اصلاح طلبی طلاق دهد . حالا کاربه کجا کشیده است که همان زن را دستگیر و بازجویی میکنند!!

دنیای بسیار غریبی شده است

شعارها و کاریکاتورها و طرح ها از در و دیوار می بارد . عجیب ذهن همه ملت بیدار شده است و هرکس ایده ای و اندیشه ای را بروز میدهد

این یک شعار است که کسی در توییتر گذاشته است

حضور در نماز جمعه مصداق ائتلاف دینامیک علیه بناپارتیسم حاکم است

اینهم یک کاریکاتور از هواپیمای توپولف سرنگون شده است

کاریکاتور از روزنامه مردمسالاری است

اینهم یک شعر ترکی است برای شهدا

شهیدین آناسی (مادر شهید) شعری ترکی از محمد بیریا با ترجمه فارسی ـ۶

روی هر مزاری اشک خونبارم را میریزم/ ناله وای پسرم کشیده و میگریم/ ناله ام سنگ را به سخن میاورد/ تا روی قبرت لاله سرخ نروییده گریانم/ چشمان من به گریه عادت کرده است/ آیا سخنانم در قاتل تاثیری دارد؟/ * * * * با قلبی اکنده امیدم به تو بود/ همیشه حس میکردم که ناجی ام تو خواهی بود/ تو را در راه آزادی شهید کردند/ زندگی پر نشاط مرا بیرحمان به زهر آلودند/ قلبم طاقت این مصیبت را ندارد/ باعثان دچار لعن و نفرین شوند/ * * * * مادر بی نوایت هر زحمتی را تحمل میکرد/ صبح و شام هزاران ذوق میکرد از کشیدنت نازت/ نور چشمم اکنون آیا رواست که ناگهان/ من به این اندازه از پسرم جدا شوم؟/ نه نه میخواهم ترک دنیا کرده و بمیرم/ نمیگذارم در هجرت قلبم ورم کند/ * * * * ماتم دهشتناکت صبر و قرارم را ربوده است/ با بلای فراق و حسرت روبرو شده ام/ این چرخ کینه جو تو را برایم زیاد دید/ روزگار در حق من ظلم را به نهایت رساند/ دوستانت باید از ظالم انتقام گیرند.
********

برخی رهبران اصلاح طلب و همچنین هنرمندان اصلاح طلب از خانواده سهراب اعرابی شهید 19 ساله دیدار کرده اند از جمله حبیب الله پیمان و

بنا بر خبرهای رسيده از سوی خانواده سهراب اعرابی، امشب مراسم "زيارت عاشورا" در مقابل منزل سهراب و به منظور خنثی کردن برخی از سواستفاده ها و نسبت دادن خط و خطوط مختلف به سهراب و خانواده اش برگزار می شود.
امشب؛ مراسم ويژه در مقابل منزل سهراب اعرابی، تصاوير ويژه از ديدار کروبی، حبيب الله پيمان، رخشان بنی اعتماد و شمس لنگرودی از خانواده اعرابی

بنا بر خبرهای رسيده از سوی خانواده سهراب اعرابی، امشب مراسم" در خانواده از و سهراب منزل مقابل شود.
برگزار کنندگان گفته اند سهراب متعلق به ايران و ايران متعلق به همه ايرانيان است

فيلمی از تجمع بی سابقه مردم در مقابل خانه سهراب اعرابی در شب گذشته (۱۵ تيرماه - ۲۴ ژوئيه):

جالب این است که شعارهای زمان انقلاب ضد سطلنتی سال 1357 با تغییری اندک دوباره استفاده میشود

مرگ برشاه شده است مرگ برتو

کشتی جوانان وطن الله اکبر

کردی جوانان درکفن الله اکبر

مرگ برتو مرگ برتو

برادرشهیدم

خونت رو پس میگیرم

و من اینجا درروزی آفتابی وخوب درحومه تورنتو پشت کامپیوترم نشسته ام و به آواز همایون شجریان گوش میکنم که شعری از زنده یاد سیاوش کسرایی را میخواند و چه غمگین است هوای دوری از میهنی که سالیان سال منتظر طلوعش بود ی و اینک طلوع کرده است و تو نیستی

وتو دوری بسیار دور

وطن وطن تو سبز جاودان بمان

زنده یاد سیاوش کسرایی
وطن! وطن! نظر فکن به من، که من
به هر کجا، غریب‌وار که زیر آسمان دیگری، غنوده‌ام
همیشه با تو بوده‌ام، همیشه با تو بوده‌ام

اگر که حال پرسی‌ام، تو نیک می‌شناسی‌ام
من از درون غصه‌ها و قصه‌ها برآمدم
چه غمگنانه سال‌ها که بال‌ها زدم به روی بحر بی‌کناره‌ات

که در خروش آمدی به جنب و جوش آمدی
به اوج رفت موج‌های تو
که یاد باد اوج‌های تو

کنون اگر ز خنجری میان کتف خسته‌ام
اگر که ایستاده‌ام و یا ز پا فتاده‌ام
برای تو، به راه تو شکسته‌ام

سپاه عشق در پی است

. شرار و شور کار ساز با وی است.
دریچه‌های قلب باز کن،

سرود شب شکاف آن ز چار سوی این جهان

کنون به گوش می‌رسد من این سرود ناشنیده را، به خون خود سروده‌ام

وطن! وطن! تو سبز جاودان بمان که من
پرنده‌ای مهاجرم که از فراز باغ با صفای تو
به دوردست مه گرفته پر گشوده‌ام

اراده سبز -زری اصفهانی

آری اراده کرده ایم
که سبز بروئیم باز
برقله های تاریخ
و جاده ابریشم را
از اشک و خون خویش
سبز ببافیم
درسرتا سر زمین
وراه های تازه را بگشائیم
درامتداد جهانی نو
آری اراده کرده ایم
که با هم باشیم
چون شاخه های گندم
و خوشه های برنج
درزیر آفتاب تازه این صبح سبز
این بار رنجهایمان
در گوشه گوشه های جهان
گل داده اند
و دانه های تازه
هرروز تکثیر میشوند
تا نام سبز میهنمان را
درامتداد افق های دور دست بخوانند
با افتخار و اشک
و ما این بار
تاریخ را
تغییر میدهیم
آری
تاریخ را تغییر میدهیم
ای مادران غمگین
که برمزار شهیدان خویش
خون می گرئید
زین اشک های غمزده توفان بپا کنید
توفان سبز
توفان یک بهار
که برآشوبد
دنیای کهنه را
یک رستخیز سبز
که برویاند
دنیای تازه را
آری ارده کرده ایم
تا درتمام مزرعه ها
و کارخانه ها و مدرسه ها
درامتداد جهانی نو
این دانه های سبز را
درخون و اشک خویش بکاریم
آری اراده کرده ایم
که برخیزیم
همچون درختهای سرو و سپیدار
وطول خیابان ها
و کوچه ها و شهرهای وطن را
با یک بهار سبز دگرگون سازیم
آری ارده کرده ایم
تا که براندازیم
بنیاد کهنه را
و بنا سازیم
دنیای تازه را
و برافرازیم پرچم آزادی را
برقله های سبز
آری اراده کرده ایم
آری اراده کرده ایم

کیک تولد خامنه ای

میگویند که امروز روز تولد خامنه ای است . این هم طرحی از من برای کیک تولد ش

سخنرانی پابلو نرودا به هنگام گرفتن جایزه نوبل

این ترجمه چند سال پیش برای اولین بار درنشریه ادبی - فرهنگی ندا چاپ شد . امروز آنرا در وبلاگ چل تکه از زنده یاد رامین مولایی هنرمند فیلمساز یافتم درلینک زیر
سخنرانی پابلو نرودا به هنگام گرفتن جایزه نوبل
به سوی شهر با شکوه
ترجمه از دکترزری اصفهانی
سخنرانی من یک سفر طولانی خواهد بود. سفری درمیان مناطق دوردست آنسوی کره زمین .جایی که کمتر شباهتی به چشم اندازها و انزوای اسکاندیناوی دارد . اشاره من به جغرافیای کشورم ( شیلی ) است که تا دورترین نقطه جنوبی کره زمین کشیده شده است درحالیکه سوئیس سرش میرسد به منطقه شمالی و برفی کره زمین.از آنجا ازآن سرزمین فراخ که کشورمادری من است ،از جایی که حوادثی که اینک بفراموشی سپرده شده اند مرا گرفتار کرده بود ند من باید عبور میکردم. مجبوربودم که از کوه های آند بگذرم تا مرز کشورم با آرژانتین را پیدا کنم. جنگل های عظیم ، این مناطق دست نیافتنی را به مانند تونلی ساخته اند و سفر من از درون این تونل ، مخفی و ممنوع بود. ما تنها بوسیله علایم ضعیفی که راهمان را نشان میدادند مجهز بودیم. نه ماشینی بود و نه جاده ای . من و چهارنفر همراهم سواربراسب به سوی راه های صعب می رفتیم تلاش میکردیم که از موانعی که درراه با درختان تنومند و رودخانه های صعب العبورا یجاد شده بود بگذریم . باید از صخره های عظیم و بیابان های گسترده برف می گذشتیم .کورکورانه بدنبال گوشه ای می گشتیم که آزادی من در آن قرار داشت . آنهایی که با من بودند میدانستند که چطور راهشان را از میان برگ های انبوه جنگل به سمت جلو باز کنند. اما برای احساس امنیت بیشتر مسیر را دراینجا و آنجا با کندن پوست درختان بزرگ علامت گذاری میکردند و می کوشیدند ردی برجای نهند که بتوانند دربرگشت ، وقتی که مرا با سرنوشتم رها میکردند آنرا دنبال کنند.هرکدام ازما راهمان را به سمت جلو ادامه میدادیم . راهی که پر شده بود از انزوا وخاموشی بی حد وحصر ، ازسکوت سبز و سفید درختان وردیف های بزرگ گیاهان و لایه های خاک که در طی قرنهای متمادی روی هم انباشته شده بودند ، و از میان تنه های نیمه افتاده درختان که بطور ناگهانی بصورت راه بند های جدیدی ظاهر میشدند که جلوی پیشرفت مارا بگیرند.دریک جهان مخفی و خیره کننده از طبیعت بودیم که درعین حال تهدید افزاینده ای بود از سرما ،برف و شکنجه ومرارت . همه چیز بدل شده بود به یک چیز و آن . انزوا، خطر ، سکوت و فوریت ما موریت ما بود بعضی وقتها کوره راه های خیلی کوچکی را دنبال می کردیم که شاید قاچاق چیان یا جنایتکاران درهنگام فرار برجای نهاده بودند. و نمی دانستیم که درکجا اکثرآنها ناپدید شده بودند.درشگفت بودیم از دستهای یخ بسته زمستان ، از توفانهای برف که ناگهان در کوههای آند می غریدند و مسافر را درخود غوطه ور ساخته درزیرتوده عظیم سپیدی به اندازه 7 طبقه مدفونش میساختند.درهر طرف جاده درآن انزوای وحشی میتوانستم چیزی را نظاره کنم که تلاش های انسانی را مورد خیانت قرار میداد. شاخه های توده شده که درزمستان های بسیار مانده بودند و توسط صد ها نفر که از آنجا گذشته بودند درست شده بودند . تپه های زمخت ( که محل دفن گمشدگان بود ) و خاطره کسی را که در آنجا افتاده بود به یاد می آوردند و درذهن رهگذران یاد آور آنانی بود که قادرنگشتند به تقلا و استقامتشان ادامه دهند و آنجا درزیر برف برای ابد ماندندهمراهان من با کاردهای بزرگشان شاخه های درختان عظیم را که به سرمان می گرفتندو روی ما خم میشدند قطع میکردند. شاخه هایی از درختان بلوط که آخرین برگهایشان را قبل از توفان های زمستانی می پراکندند و من هم با گذاشتن یک کارت ویزیت چوبی و یک شاخه از جنگل برروی گور مسافران ناشناس به آنها ادای احترام میکردم .ما باید از رودخانه ای می گذشتیم . برروی قله کوههای آند رود های کوچکی هستند که با سرگیجه به پائین میروند و با قدرتی دیوانه وار آبشارهایی را بوجود می آورند که زمین و سنگ را با خشونتی که از بلندیها می آورند بهم می آمیزند.اما دراین هنگام ما جریان آرام آبی را یافتیم. یک وسعت وحشی آینه وار که میتوانست راه عبوری باشد. اسب ها با سرو صدا و پاشیدن آب به آب زدند . پابندها را رها کردند و به سمت ساحل دیگر به شنا پرداختند. اسب من بزودی بطورکامل با آب پوشیده شد .من شروع کردم به غوطه خوردن وبالا و پائین رفتن بدون اینکه کمکی داشته باشم. پاهای من با نومیدی تقلا میکردند در حالیکه اسب تلاش میکرد که سرش را بالای آب نگاه داردو بعد ما ازآب گذشتیم و بسختی به ساحل طرف دیگر رسیدیم و آنگا ه هموطنان با تجربه ای که با من بودند با لبخند های تسلی بخشی پرسیدندآیا ترسیدی ؟من گفتم " بله خیلی . فکر میکردم که ساعات آخر عمرم فرارسیده است !"آنها جواب دادند " ما پشت سر توبودیم با طناب ها ی بلند ی که برای گرفتن اسب ها داشتیم !و یکی از آنها اضافه کرد" درهمان نقطه پدرمن افتاد و جریان آب اورا برد ولی این اتفاق برای تو نیفتاد!" ما براهمان ادامه دادیم تا به یک تونل طبیعی رسیدیم که شاید توسط رودخانه ای که ناپدید شده بود در صخره های عظیم بوجود آمده بود ویا دراثر لرزش زمین درهنگامیکه این بلندیها ایجاد میشدند شکل گرفته بود.ما بدرون این تونل که در سنگ خارا تراشیده شده بود وارد شدیمبعد از فقط چند قدم اسب های ما شروع کردند به لغزیدن درحالیکه به دنبال یک جای پا در سطوح ناصاف سنگ می گشتند و پاهایشان خم شده بود . جرقه ها از ته نعل های آنها می پریدند. چندین بار منتظربودم که ازروی اسب به روی صخر ه ها بیفتم .اسب من از زیر دهان بند و پاهایش خونریزی می کرد ولی ما استقامت کردیم و به رفتن درراهی طولانی و مشکل اما پرشکوه ادامه دادیم .در میان این جنگل وحشی باستانی چیزی منتظر ما بود . ناگهان گویی که در یک رویای شگرف بسرمی بریم به یک مرغزار کوچک زیبا که دربین صخره ها مخفی شده بود رسیدیم . آبی مروارید گون ، چمن سبز ، گل های وحشی ،جویبارهای صاف ، و بهشتی آبی رنگ در بالای سر مان و یک جریان مهربان نورکه توسط برگ ها پنهان نشده بودآنجا ما توقف کردیم . گویی که درعصری جادویی بسرمی بردیم . انگار که میهمانانی بودیم در یک مکان مقدس و مراسمی که من در آن اکنون شرکت کرده بودم بازهم حال وهوای چیزی تقدیس شده را داشتگاو چرانها از اسب هایشان به زیر آمدند . درمیانه آن فضا انگار که برای یک مراسم مذهبی آماده شده باشد جمجمه گاو نری بود. درسکوت ، مردان یکی بعد ازدیگری به سوی آن جمجمه رفتند و سکه وغذا در چشم های آن نهادند . من هم به این مراسم قربانی ( نذر ) که برای مسافران سرگردان، برای همه آن پناه جویانی که ممکن بود درآینده نان و کمک در چشم های آن جمجمه پیدا کنند ، پیوستماما آن تشریفات مذهبی فراموشی ناپذیر در آنجا تمام نشد. دوستان هموطن من آنگاه به یک رقص عجیب آغازکردند. رقصی همراه با پرش روی یک پا در اطراف آن جمجمه به جا مانده . و حرکت دردایره ای که از جا ی پای دیگرانی که پیش از آنها از آنجا گذشته بودند درست شده بود . آنجا درکنار همراهان مرموزم بطور مبهم درمی یافتم که رابطه ای هست بین مردم بیگانه از هم و ناشناس ، یک نوع توجه ، درخواست و جواب حتی در دورترین و منزوی ترین مکان ها و تنهایی های این جهان.اندکی بعد از آن ، درست قبل از اینکه ما به مرز ی که مرا از سرزمین مادری ام برای سالها جدا میساخت برسیم . به آخرین محل عبورمان بین کوهستان ها رسیدیم. ناگهان نورآتشی را دیدیم که علامت وجود انسانی بود درآن نقطه و وقتی که نزدیکتر رفتیم ساختمان های نیمه ویرانه ای را دیدیم با کلبه های محقری که به نظر متروک میرسیدند.ما به درون یکی ازآنها رفتیم و نورآتش را که از تنه درخت های سوخته درکف زمین زبانه میکشید دیدیم . کنده هایی از درختان عظیم که درآنجا شب وروز میسوختندو ازآنها دود راهش را به شکاف های سقف باز میکرد و نقاب آبی تیره ای را درمیان تاریکی درست میکرد.ما کوهی از پنیرتوده شده را دیدیم که توسط مردم در این منطقه مرتفع درست شده بودند. در نزدیک آتش آدم ها لمیده بودند که از دوربه نظر کیسه های قطا رشده ای می آمدند . درسکوت می توانستیم نت های گیتار و کلماتی از یک آواز را که از جرقه ها و تاریکی بوجود می آمد و با خودش اولین صدای انسانی را که ما با آن درطی سفرمان مواجه میشدیم حمل میکردتشخیص دهیم.یک آواز عاشقانه بود ، حاکی از دلتنگی و دوری . یک فریاد عشق و آرزو برای بهاری دوردست . برای زندگی در فراخی نا محدود ش. آوازی بود از شهرهایی که ما ازآنها دورمیشدیم . این مردان نمی دانستند که ما کیستیم . آنها چیزی درمورد پرواز ما نمی دانستند آنها هرگز نه نام مرا شنیده بودند ونه ازاشعارم چیزی میدانستند یا شاید هم که میدانستند . شاید آنها مارا میشناختند . ( ولی اینها مهم نبود) . آنچه درحقیقت اتفاق افتاد این بود که درکنار آن آتش ما خواندیم و خوردیم و سپس درتاریکی به اتاق هایی شبیه آنچه انسان های اولیه داشتند رفتیم اتاق هایی که بدرون آنها جریانی گرم میوزید . آب گرم معدنی که ما در آن حمام کردیم . آب گرمی که از رشته کوهها جریان یافته و مارا درآغوشش پذیرفته بود.با شادی آب بازی میکردیم . خودمان را از پوستمان بیرون می کشیدیم . تو گوئی که خود را از وزن سفر طویلی که برروی اسب داشتیم سبک میکردیم. احساس تازگی میکردیم واحساس تولدی نو و غسل تعمیدی جدید. وقتیکه در صبحدم دوباره سفر را برای چند مایل دیگر شروع کردیم تا مرا از چشم سرزمینم پوشیده بدارد ،برروی اسب ها میرفتیم و میخواندیم و سرشاربودیم از هوایی تازه .با نیرویی که ما را به شاهراه جهان ، جائیکه منتظرمن بود می برد. چیزی که بخوبی به خاطر می آورم. این بود که زمانیکه ما خواستیم که به آن کوه نشین ها چند سکه ای برای قدردانی از آوازهایشان یا برای غذا و آب و وسیله و بستری که به ما داده بودند ، یا بهتراست بگویم برای پناگاه بهشتی غیر منتظره ای که در این سفر بما داده شد ه بود بدهیم، هدایای ما را نپذیرفتند . آنها فقط میخواستند به ما خدمت کنند . و نه هیچ چیز دیگری .شناخت . دراین گفته خاموش " هیچ چیز" چیزهایی پنهان بود که قابل فهم بود. شاید یکشاید رویاهایی از همان جنس که ما داشتیمخانم ها و آقا یان :من از کتاب ها هیچ دستوری برای نوشتن شعر نیاموختم و همچنین به نوبه خودم از دادن هرگونه توصیه ای درمورد شکل وسبک شعر که ممکن است به شاعران تازه حتی یک قطر ه از بینش و بصیرت بدهد خودداری میکنموقتیکه من در این سخنرانی چیزهایی از اتفاقات گذشته را ( که توضیح دادم) به نظر میآورم ،وقتیکه دوباره آن اتفاقات را به عنوان حوادثی فراموشی نا پذیر در این محل که بسیار متفاوت از محل آن حوادث است مرور میکنم به این دلیل است که دردوران زندگی ام ، همیشه در جایی حمایت لازم را ( برای نوشتن شعر) بدست آورده ام ، فرمولی که همیشه منتظر من بوده است نه به این خاطر که در کلمات من تبدیل به سنگ بشوند بلکه برای اینکه مرا برای خودم تفسیر کنند.درطول این سفر طویل . من اجزاء لازم را برای ساختن شعر یافتم. آنجا که من کمک هایی را از زمین و روح ( انسان) بدست آوردمو من معتقدم که شاعری یک عمل است . عملی موقتی یا دایمی. که در آن تنهایی و همبستگی ، احساسات و عمل ، نزدیکی به خود و نزدیکی به انسان و به پدیده های مخفی طبیعت همچون شرکاء ( و همکارانی ) برابر وارد میشوند. و من فکر میکنم که همه اینها جوهره ای هستند از انسان و سایه اش ، یا انسان و رفتارش ، و یا انسان وشعرش .بوسیله گسترده ترین حس جمع گرایی ، با کوششی که برای همیشه واقعیت و رویا را درما جمع می کند زیرا که بطور یقین دراین راه است که شعر آنها را متحد و ممزوج میکند.و بنابراین من میگویم که نمیدانم . بعد از سالیان سال نمیدانم که آیا درس هایی را که آموختم زمانیکه از یک رودخانه ترسناک می گذشتم ، زمانیکه برگرد یک جمجمه گاو می رقصیدم . زمانیکه بدنم را درآب تمیزی که از بلندترین قله ها می آمد می شستم . من نمیدانم که آیا این درس ها از من جوشیده است وبه پیش ، بسوی دیگران می رود یا اینها تنها یک پیام بود ند ، یک درخواست یا یک اتهام که از دیگران بسوی من فرستاده شد . من نمیدانم که آیا من این را تجربه کردم یا اینکه خود بوجود ش آوردم . نمیدانم که آیا حقیقت بود یا شعر . چیزی گذرا بود یا همیشگی . شعرهایی که من دراین ساعت تجربه کردم . تجربه هایی که بعد ها در ترانه هایم خواهم ریختاز همه اینها ، دوستان من ! بصیرتی برمی خیزد که شاعر باید از دیگران ( درمیان دیگران ) یاد بگیرد . هیج تنهایی غیر قابل نفوذی وجود ندارد . همه راه ها به یک هدف ختم میشوند . به این هدف که به دیگران آنچه را که ما هستیم ( ماهیت مارا) برسانند. و ما باید از میان تنهایی ها و مشکلات عبور کنیم ، ازمیان انزوا و سکوت عبور کنیم برای اینکه به سوی مکانی دلنواز به پیش برویم ، جایی که بتوانیم برقصیم ، رقص ناشیانه مان را و بخوانیم ترانه غمناکمان را . اما در این رقص یا دراین آواز ،کهن ترین اعتقادات مذهبی و وجدانی ما بشکلی تکامل یافته در خود آگاهی انسانی ما ظهور میکند و آن ایمان به یک سرنوشت مشترک است .حقیقت این است که حتی اگر کسی یا کسانی مرا یک سکتارین ( انزوا طلب ) که از گرفتن جایی برگرد میز مشترک دوستی و مسئولیت خودداری میکند، به حساب می آورند ، من نمیخواهم از خودم دفاع کنم زیرا باوردارم که نه اتهام زدن و نه دفاع کردن درکار یک شاعر وجودندارد . .درزمانی که همه چیز گفته میشو د هیج شاعر ی وجود ندارد که به تنهایی وفردا شعر را رهبری کند.و اگر یک شاعر خودش را به اینجا میرساند که همکارانش ( شاعران دیگررا) را متهم می کند ویا شاعردیگری زندگیش را در دفاع از خودش برضد اتهامات درست و یا نادرست تلف می کند . قضاوت من این است که تنها بطا لت و پوچی است که مارا را اینگونه منحرف میکندمن دشمنان شعررا نه تنها درمیان آنهایی می بینم که خودشان شعر میگویند یا از آن حمایت می کنند بلکه بطور خاص در عدم تطبیق خود شاعر می بینم. وبه این دلیل هیچ شاعری دشمن قابل ذکری ندارد به جز ناتوانی اش در فهماندن و قابل درک کردن خودش توسط فراموش شده ترین و استثمارشده ترین انسان های معاصرش .و این حقیقت درمورد همه ادوارتاریخ و همه کشورها صادق است .شاعر یک خدای کوچک نیست . نه او یک خدا ی کوچک نیست . او توسط یک سرنوشت اسرارآمیز درارجحیت بر کسان دیگری در هنرها و تخصص های دیگر انتخاب نشده است . من همیشه گفته ام که بهترین شاعر کسی است که نان روزانه مارا تهیه میکند. نزدیکترین نانوا به ما که خودش را هرگز درخیال خود خدا نمی داند. او کار غیر متظاهرانه وپرجلالش را در ورزیدن و شکل دادن به خمیر ، گذاشتن اش در تنور ، پختن آن در رنگ های طلائی و دادن نان روزانه مارا چون وظیفه ای دوستانه انجام میدهد. و اگر شاعر دررسیدن به این خود آگاهی ساده موفق شود .با این بینش و آگاهی به عنصری بدل میشود که در فعالیت عظیم و بی انتها ی ساختاری که یک جامعه راپی ریزی میکند سهیم میشود.. اگر شاعر به این مبارزه پایان نا پذیر و بی انتها بپیوندد تا جایی که به تمامی سهمی که خودش میتواند در این تلاش و مبارزه داشته باشد ، به کوشش هایش وحساسیت ها ( توجه اش ) نسبت به کارروانه دیگر مردم دست یابد آنگاه درتغییر شرایطی که نوع انسان را احاطه کرده است ، در انتقال تولیدات انسان ها به یکدیگر ، همچون نان ، حقیقت ، شراب ، رویاها سهیم خواهد شد . بنابراین شاعر باید در عرق ریختن ، در نان ، در شراب ، در تما می رویای انسانیت سهیم شودتنها در این راه ضروری مردمی بودن ( با مردم معمولی بودن است ) که ما میتوانیم به شعر وسعت نظری را که از آن بتدریج و کم کم در هر عصری جدا شده است پس بدهیم . همانطوریکه ما ( شاعران ) خودمان نیز در هر دوره ای تراشیده شده ایم و از این نظر دچار نقصان گشته ایم .اشتباهاتی که مرا به یک حقیقت نسبی رهبری میکردند. و حقایقی که مکررا مرا به اشتباهات برمیگرداندند نگذاشتند که من - و من هرگز ادعایی راجع به آن ندارم- بتوانم راهم را بسوی آموختن آنچه که پروسه آفرینندگی نامیده میشود بسوی رسیدن به قله بالا بلند ادبیات که بسیار مشکل است برسانم. اما چیزی که من تشخیص دادم این است که ما خودمان هستیم که روحمان را از میان افسانه پردازی هایمان بجلو هدایت می کنیم . از ماده وموضوعی که استفاده می کنیم یا میخواهیم که استفاده کنیم بعدها سدی بوجود میآید که را ه رشد خودمان و رشد آینده ( بشریت) را می بندد.ما بصورت لغزش ناپذیری بسوی واقعیت و واقعیت گرایی ( رئالیسم ) کشیده میشویم و یا به عبارتی میشود گفت بطور غیرمستقیم از آنچه که ما را محاصره کرده است آگاه میشویم و همچنین از شیوه ها و راه های تغییر آن . و سپس وقتیکه به نظر خیلی دیر میرسد می بینیم که سد بزرگی را برافراشته ایم و به جای کمک کردن به زندگی درجهت رشد و شکوفایی اش هر آنچه را که زنده است می کشیم .ما یک رآلیسمی را برخودمان تحمیل می کنیم که بعدا ثابت میشود که سخت تر از آجرهای یک ساختما ن است ، بی آنکه آن ساختمانی را که به عنوان بخش لازم و حتمی کار خودمان حساب کرده بودیم برافراشته باشیم. و بلعکس اگر در ساختن ( آفریدن) طلسمی که نا مفهوم است یا فقط برای عده کمی قابل فهم است موفق شویم ، وآن طلسم و یا بت منحصربفردو مرموز را بیافرینیم. و رئالیسم و فساد آنرا مستثنی کنیم ( وارد شعرمان نکنیم) ناگهان خودرا محصور شده در کشوری غیر ممکن می یابیمدر با تلاقی از برگ ها ، از گل و لای ، از ابر ، جائیکه پاهای ما بدان فرو میرود و ما از نا ممکنی ایجاد ارتباط با دیگران خودما ن را خشنود می کنیم .تا جایی که بطور مشخص به ما مربوط میشود، ما نویسندگان در مناطق بسیار دور در قاره آمریکا بطور بی وقفه به صدایی که میخواهد این حفره عظیم را با گوشت و خون پرکند گوش میدهیمما به وظایفی که باید عمل کنیم واقفیم و درعین حال روبرو هستیم با مشکل ارتباط یافتن سخت و غیرقابل گریز با جهانی که خالی است و پر است از بیعدالتی ، مجازات و رنج.درضمن ما مسئولیت این را هم داریم که رویاهای گذشته را که در مجسمه های سنگی در بناهای باستانی ویران شده ، در سکوت گسترده وسعت کهکشان ها ، در جنگل های گشن و انبوه اولیه ، دررودخانه هایی که همچون رعد می خروشند ، به خواب رفته اند بیدار کنیمما باید با کلمات دورترین مکان ها در قاره ای گنگ را پرکنیم و ما اما با افسانه ها و نام ها سر مست و ازخود بیخود میشویم.. این شاید چیزی است که در مورد کیس کوچک من قطعی است . و اگر این است بزرگنمایی های من یا میزان زیاد کارهایم یا فصاحت و بلاغت من چیزی فراتراز ساده ترین وقایع در کار روزانه یک آمریکائی نیستهرکدام از شعرها ی من انتخاب کرده اند که جایشان را به عنوان یک موضوع قابل لمس بگیرند هرکدام از ترانه های من ادعا کرده اند که یک وسیله کار قابل استفاده هستند. هرکدام از آوازهای من هوشیارانه تلاش کرده اند که علامت راهنمایی باشند درفضا برای تلاقی راه هایی که همدیگررا قطع میکنند یا یک قطعه سنگ یا چوب که برروی آن کسی یا کسانی که بعد ها این راه رادنبال میکنند علایم جدید را نقش کنند با رسیدن به این نتایج فوق العاده دررابطه با وظیفه شاعر، در حقیقت یا به خطا من به این قطعیت رسیدم که جای من در جامعه و دربرابر زندگی باید این باشد که دریک راه فروتنانه جهت گیری کنم. من اینرا وقتی تصمیم گرفتم که بسیاری بد بختی های افتخار آمیز ، فتوحات تنها ، شکست های پرشکوه دیدم.درمیانه نبردهای آمریکا من دیدم که وظیفه انسانی کوچکم چیزی جز این نبود که، که با زندگی و روح با رنج و امید به نیروهای پهناور توده های سازمان یافته مردم بپیوندم ، زیر ا که تنها از این جریان بزرگ محبوب است که تغییرات لازم برای اهل قلم و ملت ها بر می خیزد.و حتی اگر رفتار من مخالفت های تلخ و یا دوستانه را باعث میشود حقیقت این است که من نمیتوانم راه دیگری را برای یک نویسنده در کشورهای دور و بیرحم بیابم ، اگر میخواهیم سیاهی بشکفد اگر ما نگران این هستیم که میلیون ها مردم که نه خواندن آثار ما را و نه خواندن را حتی نیاموخته اند ، که هنوز نمیتوانند بنویسند یا به ما بنویسند باید که حس کنند که درخانه هستند در فضایی از شان ومقام و جایگاه انسانی که بدون آن برای آنها غیرممکن است که انسان های کاملی باشند .ما میراث دار این زندگی ویران شده مردمی هستیم که به دنبال خود می کشند بار لعنت قرون و اعصار را .بهشتی ترین مردم ، ناب ترینشان آنهایی هستند که با سنگ و فلز برج های شگفت انگیز ، جواهراتی از الماس خیر ه کننده ساخته اند . مردمی که ناگهان در قرون هراسناک کلنیا لیسم که هنوز هم کم و بیش وجود دارد غارت شدند و به سکوت کشیده شدند.ستاره های اصیل راهنمای ما مبارزه و امید اند .اما چیزی به نام تلاش و تقلای تنها وجود ندارد و همینطور چیزی به نام امید تنها . درهرانسانی مجموعه ای به هم پیوسته از دورترین اعصار ، پاسیویته ، اشتباهات ، رنج ها ، فشار فوریت های روزانه زمان ما و حرکت تاریخ وجود دارد.اما از من چه چیزی ساخته خواهد شد اگر که برای مثال به نوعی درجهت حفظ گذشته فئودالی قاره بزرگ آمریکا کمک کرده باشم . چگونه قادر خواهم بود که سرم را بالا بگیرم با چهره ای روشن از افتخار ی که سوئد به من اعطاء کرده است اگر که قادر نبوده ام که افتخار سهیم بودن حتی به میزان اندکی در تغییر ی که اینک درکشورم بوجود آمده است داشته باشم ؟ . لازم است که به نقشه آمریکا نگاهی بکنیم ، خودمان را درمقابل چند گونگی و کثرت پرشکوه آن ، درروبروی مهربانی کیهانی مکانهای وسیغ که ما را احاطه کرده اند قرارد هیم تا بفهمیم که چرا بسیاری نویسندگان و شاعران ابا دارند از اینکه خود را درگذشته ننگین و غارتگرانه آن ، ازآنهمه که خدایان سیاه از آمریکایی ها ( آمریکای لاتین ) گرفته اند و برده اند سهیم بدانند .من راه سخت مسئولیت های تقسیم شده را انتخاب میکنم. وبه جای آنکه بکرات ستایشگر افراد به مثابه خورشید و مرکز سیستم باشم ، ترجیح داده ام که خدما تم را با همه فروتنی به ارتش پرافتخار ی که گاه به گاه ممکن است اشتباه کند اما بدون وقفه بسمت جلو حرکت میکند و روزانه برعلیه آنارشیسم سرکش و بی صبری اعتقادی( دگماتیسم) مبارزه میکند تقدیم کنم .زیرا که من باور دارم که وظایفم به عنوان یک شاعر وارد حیطه دوست داشتن و دوستی میشود نه تنها دوستی با یک گل سرخ و دوست داشتن موزونی شعر ( وزن درشعر)و یا یک عشق متعالی و خواستن و آرزوی بی انتها بلکه همچنین با کار بیرحمانه و اشتغال بی گذشت و همیشگی انسان که من آنرا درشعرم بکار میگیرمامروز دقیقا صد سال می گذرد از زمانی که یک شاعر درخشان و غمگین ، شگفت ترین روح نومید این کلام پیامبرانه را نوشت " در سحرگاهان مسلح با صبری سوزان باید که به شهرهای پرشکوه وارد شویم "من ایمان دارم که دراین پیشگویی (پیامبروار) ریمبود * یک نوع الهام وجود دارد . من از منطقه ای تاریک می آیم . از سرزمینی که توسط خطوط جغرافیایی اش از دیگران جدا شده است . من درمانده ترین شاعر ان بودم و شعری کوته بین ( دهاتی وار) داشتم ، سرکوب شده و بارانی اما همیشه اعتمادم را در انسان گذاشتم . هرگز امید را ازدست ندادم . شاید به خاطرهمین است که چنین فاصله دوری را تا به اینجا پیموده ام ( به این مرتبه هنری دست یافته ام) و به آنچه که از شعر و پرچم ام دردست دارم رسیده ام.درخاتمه ، دوست دارم به مردم نیک و خیرخواه ، به کارگران ، به شاعران بگویم که تما م آینده در این خط شعر ریمبو د متجلی شده است ( تنها با صبری سوزا ن میتوانیم فتح کنیم شهر پرشکوهی را که نور ، عدالت و آبرو به انسان میدهد )
13 دسامبر سال 1971بهاز کتاب سخنرانی های نوبل ادبیاتاز سخنرانی نوبل ادبیات در سال 1968-1980

روز شمارهای قیام برای آزادی - نمازجمعه

عکس درکلیسای سن دنی پاریس - قبر پادشاهی از قرون وسطی

روز شمارهای قیام برای آزادی

این یادداشتها را میخواهم هرروز بنویسم . مجموعه ای است از آنچه که دارد اتفاق می افتد - یک تاریخ نگاری ساده و خودمانی و یک مقدار هم عجولانه است برای آیند گان

امروز 15 جولای است هوایی خوب و خوش . خنک و آفتابی وسبز دراینجا ( کانادا) - که طبق معمول امن و امان است

خبرها درایران اما زیادند

یک هواپیما سقوط کرده است و 168 سرنشین آن همه مرده اند. مرد و زن و پیر وجوان و چون همیشه مقصر اصلی از نظر مردم دولت بیکفایتی است که میگوید ایران بهترین و آباد ترین و آزاد ترین کشور جهان است و لابد خطوط هوایی اش هم سرآمد روز گار و این هواپیما از قضا یک توپولف روسی است . که البته هم از اسمش و هم از تاریخش بوی نمناک مرگ و فرسودگی و زنگ زدگی به مشام میرسد . کشوری با اینهمه ثروت بدلیل کله شقی بی بدیل احمقانه و خرصفتانه رهبرانش از روسیه هواپیما ها ی قراضه میخرد .و بطور مرتب مردم را به کشتن میدهد. یک تیم جودوی نوجوان دراین هواپیما همه کشته شده اند. مردم داغدار و بشدت عصبی هستند بیشتر اخبارامروز درحول وحوش این واقعه بود و اینکه باید خاکسپاری کشته شدگان را به یک اعتراض همگانی برعلیه دولت بدل کرد .هرچیزی میتواند بهانه جمع شدن و شعاردادن و جنگ و گریز با ماموران سرکوبگر قرار گیرد و مسلما کشتار -168 نفر چیز کمی نیست .

روز جمعه آینده نماز جمعه را قراراست هاشمی رفسنجانی بخواند. مخالفان دولت میخواهند دراین نماز جمعه شرکت کنند. مسلما طرفداران موسوی و اصلاح طلب ها قصدشان ابراز قدرت است و اینکه بگویند هستند درضمن که هاشمی را در جناح خودشان میدانند و ضد احمدی نژاد . مردم میخواهند صحنه را به یک اعتراض بدل کنند. و جایی که خطر کمتر است جمع شوند وشعارهای خودشان را بدهند.

به نظر من هرکجا که مخالفان دولت جمع شوند غنیمت است . اگر شعارهایشان برعلیه دولت باشد حتی درنماز جمعه هم کارآیی خواهد داشت . البته شرط این است که تجمع میلیونی باشد مثل روزهای اول اعتراض . آنچه در سایت بالاترین و از یی میل های داخل برمیآید این است که میخواهند تی شرت های سبز زیر لباس عادیشان بپوشند و درلحظه مقرر همه متحد الشکل وسبز بشوند . میخواهند شعار خامنه ای رهبر را حذف کنند و فقط الله اکبر بگویند . یعنی ارفحوای گفته ها برمیاید که میخواهند نماز جمعه را تسخیر کنند. اگر این بشود حرکت جالبی خواهد بود و طبق آنچه گفته میشود درنماز جمعه های بعدی رژیم با مشکل جدی مواجه میشود. آنچه دراین یک ماهه اخیر عوض شده است این است که عمیقا تنه جامعه تکان خورده است . اعتماد به نفس مردم بیشتر شده است . ترس از اعتراض فروریخته است و حق طلبی جای خود را دراحساسات و اندیشه مردم باز کرده است . مردم درک کرده اند که میتوانند حق خودشان را طلب کنند و باید اینکار را بکنند. این تحول مثبت ترین جنبه این قیام بوده است . حالا بتدریج مردم یاد میگیرند که هرجا خبری هست جمع شوند. حتی اگر محل اجتماع رژیم و طرفدارانش باشد به نوعی داخل جمعیت شوند و خودشان را نشان دهند وشعارهایشان را فریاد بزنند.

درهرصورت جامعه ای که به این نقطه رسیده است و خون جوانانش برسنگفرش خیابان ها و کوچه ها چکیده است به عقب برنمی گردد و هرحرکتی را که انجام دهد رو به جلو خواهد بود

مسلما بعد از سی سال مبارزه مستمر دموکراسی خواهی همه گروه ها و افراد و شخصیت هایی که اپوزیسیون جمهوری اسلامی خوانده میشوند هرچه بشود سیستم حکومتی مذهبی - فاشیستی درراه زوال است و این بنای شکسته درحال فروریختن است

رفته بودم گل بچینم - زری اصفهانی

رفته بودم گل بچینم

از باغی دوردست

اما ابرها سر رسیدند

و گلوبند ستاره ها را دزدیدند

ماه تاریک شد

و من بازگشتم

درسراشیب رودخانه های سرد

که اندوهگین درراه ها می رفتند

و گلبرگ های پرپر شده را با خود می بردند

بسته پیشنهادی جدید ایران برای غرب

پیروز میشویم - دکترزری اصفهانی

عکس - شعار نویسی جوانی برروی برج آزادی

پیروز میشویم

نگاه کن!

صاعقه ای در ابرخانه کرده است
معلق بربیابان خشک

ببری در کمین ایستاده است
با دندان ها ی کینه
و پنجه های انتقام

درپس هردیوار کسی پنهان است
ایستاده برمزارشهیدی خاموش

و تیغه های اندوه
برسندان صبور لحظه ها صیقل می خورند

درصدف اشکها
مرواریدهای خشم روئیده اند

شهیدان باز آمده اند
ازهزاران گور
از هزاران مسلخ
ازهزاران تعزیرگاه
با پرچم ها و سرودهایشان
که درقلب زندگان می تپند
و چون توفان برفراز کوهسارها می غرند

رهایت نمی کنند

نه !
خونی که برمسلخ چکید
شریان گرم فریاد است
که کوچه هارا می پیماید
و خیابان ها را تسخیرمیکند

شمع ها یک به یک روشن می گردند
درپس پنجره های تاریک

و دستها ی خسته یک به یک
زنجیرمیشوند
و مشت های کوبنده

توفان
درابر منتظر است
صاعقه در آسمان

و پلنگان سپیده دم در کمین تاریکی

پیروزمیشویم
پیروز میشویم

مردان تهی -تی اس الیوت -ترجمه از دکتر زری اصفهانی

عکس : یک لباس شخصی درحال تیراندازی به اجتماع مردم

مردان تهی

تی اس الیوت
ترجمه از دکتر زری اصفهانی

مردانی تهی هستیم
مردانی پرشده از پوشا ل

تکیه داده به یکدیگر

جمجمه ای پراز کاه

صدای خشک شده مان

هنگام که باهم زمزمه میکنیم

آرام و بی معناست

همچون باد درعلفزار خشک

یا صدای پای موشها برروی لیوان های شکسته

در سردابه های خشکمان

شکلی بی فرم
سایه ای بی رنگ

نیرویی فلج شده ، حالتی بی حرکت
آنهایی که عبورکرده اند
با چشم هایی خیره به جلو به سوی قلمرو دیگر مرگ

ما را به یاد می آورند
نه همچون همه ، نه همچون ارواح شرور گمشده
بلکه تنها همچون مردانی تهی
مردانی پرشده از پوشال

گذار - زری اصفهانی

گذار
برای نسل جوانی که درحال گذار از گردنه های گذشته است

خموش و تاريك مي گذرم از كنارت
نمیشود آفتاب بود
درجزيره هاي سنگلاخي تو
و صدف و مرواريد
در موج هاي سرد و پلاسيده تو
تو ايستاده اي
چون شب دربرابر من
چون ديواري نمور
با تارهاي عنكبوت گذشته بر پيشاني ات
و کتابی قطور در چشما نت
از افسانه هاي باستاني دروغ

با يك زنجير درشت خود را بسته اي
به دروازه قلعه هاي گذشته

من پروانه ام
سبك تر از باد
تو بوته گل پرتيغ
من مرغ زرين بالم
مسافر راههاي دور
با دوبال نازك و ترد
تو يك درخت جنگلي پیری
خمود و خسته و خشك
كه جز خميازه و اندوه نداري
درزير برف مي ايستي تا برف بگذرد
من اما از برف مي كوچكم
من درانتظار يخ ميزنم
تو انتظار را حقيقتي ساخته اي
كه گويا با نفس هايت ميطپند
تو ميخواهي كه يك پرنده مهاجر را
درجنگلي يخ زده محصور كني
تا همنفس تنهايي زمستاني تو باشد
من ميخواهم كه ترا از جنگل و برف بيرون بكشم
من پرنده ام
مگر نمي دانستي ؟
حصار انتظار را تاب نمي اورم
بايد به سوي هزارا ن گل و درخت و باغ پربكشم
خسته و رميده از كنارت گذشتم
درخت تنهاي سرد
زمستان از آن تست
من از ان بهارم

این تازه ابتدای راه است - یادداشت روز

هیجده تیر را از سر گذراندیم ما در خارج از ایران با قلبی پرخون و چشمی پر اشک درکنار شما بودیم . ای دلاورانی که با شهامت به خیابان ها ریختید و فریا دزدید مرگ بر دیکتاتور و نترسید ید

ما اینجا درکنار شما بودیم با حسرتی تلخ که کاش درهمان خیابان های پرا ز گاز اشک آور و گلوله و باتوم کنارتان بودیم . هرچند که آنچه را که شما این روزها تجربه می کنید سالهاست که میشناسیم و تجربه کرده ایم و لحظه لحظه هایش آشناست و حتی وقتی باطوم ها بدن های جوان شما را آماج قرارمیدهند دردهای قدیمی و سوزش باطوم های سالهای گذشته را دوباره حس میکنیم

دوست جوانی برایم روی مسنجر پیام داده بود که هیچگاه نسل گذشته را نمی بخشیم زیرا 30 سال پیش انقلاب کرد و مارا به این روز انداخت و حالا هم سکوت کرده است و میگوید سکوت کنید

البته نمیدانم منظورش چه کسانی است که زمانی انقلاب کردند و حالا هم سکوت کرده اند

برایش نوشتم گوشتان به نسل گذشته بدهکار نباشد خودتان رهبری جنبش تان را بدست بگیرید

هسته های مقاومت تشکیل دهید و رهبرانتا ن را انتخاب کنید . آن نسل گذشته که انقلاب کرد هم درآن وقت جوان بود و متوسط سن فعالین اصلی شان کمتر از سی سال بود

وقتی میتوانید درخیابان ها چنین شجاعانه حاضرشوید و گلوله بخورید و زندان بیفتید بیشک توان رهبری جنبشتان را هم دارید . بیشک میتوانید بفهمید که به کجا میخواهید بروید

هدف اصلی دموکراسی و سکولاریسم است شعار اصلی مرگ بر ولایت فقیه و مرگ بر دیکتاتو ر و مرگ برخامنه ای است

ابزار کار تظاهرات و اعتصابات است - حرکت گام به گام است و نباید انتظار داشت که درعرض چند هفته همه چیز درست شود و حکومتی تا دندان مسلح بزیر کشیده شود

جنبش تازه شروع شده است و باید آنرا گام به گام به پیش برد و باید ساخت و باید مقاومت کرد و باید درصحنه بود و شیوه های مبارزه را روز به روز انتخاب کرد و ارتقا ء داد

این تازه ابتدای راه است

آغاز گشته است باد -زری اصفهانی

تندر
طنین صاعقه
رگبار
آغاز گشته است باد
بادی که میوزد
از عمق کوچه های ساکت تبدار
وزلابلای میله ها و آنسوی دیوار
و می آید
چونان عقاب چابک هشیار
و می خزد
آرام چون پلنگ
یا شیر شرزه بیدار
هنگامه شکار

ومیکوبد
میکوبد
با پتک خشمگین کینه اعصار
برهرحصاروهردرودیوار
وآنگاه
درزیرگام هایش
تصویرمرده های زنده به تابوت
از هم دریده له شده درخاک میشود
چون تارعنکبوت
از ذهن کوچه ها و سینه دیوار
هرنام کهنه خط زده و پاک میشود

و آنگاه
رقص
رقص
رقص گام های نو آغاز میشود
چون بارشی ز تندر و باران و نوبهار
چون رعد بیقرار
آوخ ببار
ببار
ببار
این بار
ای توده های ابر که آبستن جرقه ای وصاعقه و خشم
این آسمان مه گرفته غمگین را
پر کن از آن زلال صافی باران
وآن غرش وسرود وحشی توفان

تندر
طنین صاعقه
رگبار
آغاز گشته است باد!!
بادی که میوزد
از عمق کوچه های ساکت تبدار

وزلابلای میله ها و آنسوی دیوار

شرح سفر

دوستان عزیزم سلام

من برگشتم سرجای خودم -

یعنی جسما وروحا سرجای خودم هستم . کنار کامپیوترم و ابزار کارم یعنی کلمات

از سفر یکماه و ده روزه ام به هلند و پاریس به خانه برگشتم

سفر خوش گذشت و جای شما خالی بود . هلند خلوت و آرام و دوستانه بود بارودخانه های بسیارش ومزارع و گاوها و کفش های چوبی تزئینی که همه جا بودند

تصویر من از هلند جزیره ای آفتابی است با گاوهایی که در مزارع خرم می چرند و رودخانه های پر آب ، تصویر مذهبی بهشت ! البته اگر نگران چمدانی سنگین که دسته اش کنده شده و گم شدن درقطارو دیررسیدن به فرودگاه و این قضایا نباشید ! هرچند که اینها معمولا نگرانی های اولین سفر به یک کشور بیگانه هستند بخصوص وقتی که به تنهایی مسافرت میکنید و خسته از راهی طولانی گاهی هم مثل خواجه حافظ شیرازی پشیمان میشوید که چرا اصلا آسودگی حضر را بر خستگی سفر برنگزیدید و بدون برنامه پا درراهی طولانی نهادید

اما مردم آرام و خونسردی که دوست دارند شما را کمک کنند و بخصوص بخوبی به انگلیسی صحبت میکنند مشکلات را کم میکنند

هلند کشور زیبایی است با طبیعتی تازه و باروح و آب و هوا یی خلوت و خنک ولی بیش از این چیزی برای دیدن ندارد . آمستردام یک میدان بزرگ داشت که پراز توریست بود که به احتمال زیاد برای حشیش آمده بودند ( آنجا حشیش غیرقانونی نیست ) البته این فقط یک حدس است !!

یک محله هم مخصوص پر ا ستیتوت ها بود ( روسپی ها) که درویترین های مغازه هایشان نیمه برهنه ایستاده بودند به نمایش همگان و دیدنشان البته انسان را غمگین میکرد . هرچند این شغلی بود که خودشان برگزیده بودند و مثل کشورهای فقیر نمیشود گفت که از سر ناچاری بوده است و به خاطر گرسنگی و بی سرپناهی

در پاریس اما دیدنی بسیار بود . درحقیقت پاریس یک موزه بزرگ است پراز قبرستان و کلیسا و گذشته و تاریخ و صد البته سیاست و هنر

خیابان های مملو از جمعیت شتابان در حال رفتن و آمدن و متروهای شلوغ که هربار به اندازه ارتفاع شیر پلا باید از پله هایش بالا و پائین بروید . که خداکند زانوهای خوبی داشته باشید دراین پله نوردیها اگر نه درانتها مثل من افتان و خیزان به خانه برمیگردید

شرح سفر ر ا بتدریج خواهم نوشت مفصل تر

اما آنچه درطول سفر اتفاق افتاد زلزله مهیب سیاسی درایران بودو زیر ورو شدن جو اجتماعی چند روز قبل از سفر برای دوستی نوشته بود م که درایران تا 10 سال دیگر اتفاقی نخواهد افتاد و همین است که هست . گویا یادم رفته بود که ایران سرزمین عجایب است و روی مدار زلزله خیز با کوه هایی که خاموش اند و به ناگاه شعله میکشند و دریا هایی که آرامند و به ناگاه توفانی میگردند

جنبشی درایران درحال شکل گیری است و آنچه میشود دید و گفت این است که مردم درابتدای راه تغییرند و روز به روز درتاریکی ها راه خود را می یابند . هرچند جبنش دموکراسی خواهی و سکولاریسم مردم ایران تاریخی غنی از زمان مشروطه تا کنون دارد و همه پایه های تفکر آزادی طلبی در سالهای گذشته و بخصوص از دوران مصدق به بعد آجر به آجر با تلاش ها و فدا کاریهای سه نسل پی افکنده شده است و نمیشود آنرا تنها محصول چند روز و چند سال دانست و هرآنکه بخواهد این جنبش را محدود به خشم توده ای مردم به نتیجه انتخابات و یا حرکت سبز و چنین چیزهایی کند یک حقیقت علمی یعنی اصل گذار از کمیت ها به کیفیت را نادیده گرفته است . درتمام سی سال گذشته هر مبارزی که برخاک افتاده است ، هرقلمی که کلمه ای را دررد حکومت دیکتاتوری جمهوری اسلامی نگاشته است و هر فریادی که زیر شکنجه در زندان های مخوف این رژیم قرون وسطایی از همان سال 57 تاکنون کشیده شده است پایه های این بنای شوم را به لرزه انداخته است و ریشه های این درخت زقوم را رشته به رشته خشکانده است . بنابراین این جنبش ، جنبش همه است . جنبش همه مردم ایران چه آنها که درخیابان ها فریاد میکشند و به خون می غلتند و به زندان می افتند ، چه آنها که به خاطر مقاومت و مبارزه به تبعید اجباری رانده شدند و درخیابان های شهرهای غریب نام وطن و نام شهیدان آزادی را فریاد میکنند و چه آنها که درسنگرهای دیگر مبارزه درهرکجای دنیا میخواهند صدای مردم بپا خاسته ایران را به تمام جهان برسانند

این جنبش مردمی و برای آزادی و سکولاریسم است . آنچه روشنفکران میتوانند بکنند بالا نگاهداشتن سقف توقعات مردم است وروز به روز ارتقاء خواست های مردم به سمت نابودی کامل سیستم سرکوب و شکنجه وزندان

مسلما آنچه مردم میخواهند و با اینهمه فداکاری برای آن تلاش میکنند و دربرابر گلوله ها سینه سپر میکنند یک حکومت دینی دیگر نیست . حتی آنچه که توده های مردم را به سمت صندوق های رای کشید خواستی ملی و همگانی برای تغییر این حکومت دینی بود. هرچند تاکتیک های مردم در زیر سرنیزه ولایت فقیه ممکن است رنگ و بوی مذهب هم داشته باشد اما قو ه محرکه این جنبش آزادیخواهی و سکولاریسم است

وظیفه روشنفکران کوتاه نیامدن از این شعار نهایی است

شعار جدایی دین از دولت همان شعار دوران رنسانس ارو پا -

اگر سکولاریسم - حکومت قانون ودموکراسی چشم انداز نهایی باشد میشود درزیر پرچم آن متحد شد و به پیش رفت

میشود جنبش را جنبش خود دانست و از جنب و جوش بوجود آمده و شکستن جو ترس و خفقان سی ساله نهراسید و درکنار مردمی که آزادی میخواهند قرار گرفت و از آنها حمایت کرد

پیش به سوی دموکراسی - آزادی و سکولاریسم