شب رسیده است

حالا شب رسیده است
با سایه های تیره اش برشاخه های کاج
با پرندگانی که بسوی لانه هاشان پرمیکشند
با ابرهایی برنگ بنفش
و پیرزنی که سگ کوچکش را کشان کشان به خانه می برد
و با تنهایی من که گسترده تر ازشب دامنش را می گشاید
نه پرنده ام که به لانه ام بازگردم
نه درختی هستم ایستاده درابهام غروب
نه سگی دارم و نه صاحبی
تنها یم وبیگانه
مثل باد مهاجری که کوچه کوچه و اندوهگین میگذرد
مثل قمری تنهایی که روی آخرین شاخه کاج هنوز میخواند
مثل آبی که زمزمه کنان میرود
بی آنکه بداند به کجا
تنها میدانم
که شب رسیده است
و تنهایی من
گسترده تراز شب است
ومن شاعر ی آواره ام که درمیان با د ودرختان می چرخد

خوشه های ګندم

هنوز درمزارع آفتابی گام میزنم

با خوشه های گندمی

که از نگاه تو دزدیده ام

وبا شاخه های ګل ارغوان

که نا بهنگام

درگلدان های پاییزی

ګل داده اند

و خورشید های غروب را درخود پنهان کرده اند

دیدارت فوجی از چلچله ها ست

که صدای پروازشان

ایوان های صبحگاهی را

به وجد آورده است

و شادی های خفته را

هراسان بیدار کرده است

به تازګی دانه های برف فرو می بارم

برقله های شب

و روان میشوم

درسراشیب دره های صبح
با جویباری از ستاره ها
وزمزمه نیلګون پرندګان نور